Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop hiermee jou te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven... Vandaag interviewen we Maud. Maud is 20 jaar en studeert Gespecialiseerd Pedagogisch Medewerker. Ze woont in Hengelo en staat op het punt om samen te gaan wonen met haar vriend. 

Een aantal avonden in de week werkt ze in een tapas restaurant. Alle uren daarbuiten besteedt ze het liefst met vriendinnen, familie of haar vriend. Eén avond in de week danst ze bij de carnavalsvereniging, ze houdt van zingen en is een 'mega Disney freak'. Naar eigen zeggen boft ze ondertussen ook al zeven jaar met de allerliefste oppaskindjes ooit.  

Hoe zag je leven met eetstoornis eruit?

Leven? Er zat geen leven meer in, het was eerder een automatische piloot op overleven. Toen in 2013 mijn eetstoornis langzaam de hoek om kwam kijken, had ik nooit kunnen bedenken hoe erg deze mijn leven zou gaan beïnvloeden. De eerste maanden zagen mijn dagen er nog normaal uit. Ik ging naar school, sprak af met vriendinnen en deed ik aan voetbal. Het enige wat anders was waren de maaltijden die met de dag steeds een beetje kleiner werden. Toen ik in 2014 werd opgenomen voor de klinische behandeling bij Accare in Smilde en mijn eetstoornis de naam Anorexia kreeg, kregen mijn dagen een hele andere wending. Dag in en uit ging het alleen nog maar om eten, met niks meer om mij achter te verstoppen.

Een eetlijst die in mijn ogen natuurlijk veel te veel was, maar als ik er nu naar kijk ik alleen nog maar om kan lachen. Als ik me bedenk dat dat nog niet de helft was van wat ik nu eet. Ik heb 2 jaar moeten wachten met het volgen van mijn studie, waar ik in 2014 al voor aangemeld was. Mijn weken wisselden elkaar af met dagen vol therapie, naar dagen waar ik alleen thuis zat.

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

De precieze reden achter het ontwikkelen van mijn eetstoornis ben ik nog steeds niet helemaal 100% achter. Het zijn kleine dingen die zich de afgelopen jaren steeds verder werden opgestapeld en waar maar geen einde aan kwam. Ik ben vanaf dat ik het me kan herinneren altijd al een onzeker en stil meisje geweest. Ik stond niet graag in het middelpunt en deed vaak gewoon mijn eigen ding. Het 1e jaar van het voorgezet onderwijs leerde ik mijn toenmalige beste vriendin kennen.

We waren 2 handen op 1 buik. Zij was alles wat ik dacht niet te zijn. Mooi, kreeg aandacht van anderen en was erg sociaal. Mijn eigenwaarde daalde en toen er opmerkingen kwamen over dik zijn en het vergelijken van mijn lichaam ten opzichte van dat van mijn zusje, bleef ik alleen nog maar bevestigingen krijgen. Ik ben zo erg gaan geloven in het niet goed genoeg en te dik zijn, dat dit mijn nummer 1 prioriteit is gaan worden.

Waar lag jouw sleutel naar jouw herstel?

De sleutel naar mijn herstel lag voornamelijk bij mijn vriend. Natuurlijk ben ik degene die de stappen moest zetten en die uiteindelijk de beslissing moest nemen om echt mijn angsten aan te gaan, maar dat had ik nooit gekund zonder de hulp van mijn vriend. Vanaf het moment dat we elkaar leerden kennen wist hij niks over de situatie waar ik op dat moment in zat. Ik heb zo veel geluk gehad met iemand die ondanks mijn eetstoornis toch besloot om de relatie aan te gaan, zonder te weten wat er allemaal te wachten stond. In de 2 jaar dat we samen zijn is mijn leven zo ontzettend veranderd en ik kan hem daar niet genoeg voor bedanken.

Wat was jouw grootste uitdaging in herstel?

De grootste uitdaging in mijn herstel was denk ik het uitspreken dat ik een eetstoornis had. Natuurlijk wist ik dat ik ziek was, maar in je eigen ogen is het toch nog niet altijd ‘erg’ genoeg. Ik kon het woord eetstoornis ook niet verdragen. Ook heb ik altijd tegen mezelf gezegd dat ik toch niet beter zou worden. Het moment dat ik merkte dat het toch steeds een beetje de goede kant op ging, raakte ik dan ook wel eens in paniek. Dus ook het aanzien van de kleine stappen in mijn herstel was een uitdaging voor mij.

Wat is de beste hulpverlening?

De beste hulpverlening is voor iedereen iets anders. Persoonlijk heb ik gemerkt dat voor mij therapie in groepsvorm vrijwel niet passend was. Het constant vergelijken met de anderen en het aanhoren van de verhalen van anderen maakten mij twijfelen aan de ernst van mijn eetstoornis. Pas toen ik individuele therapie ben gaan volgen merkte ik dat ik verschillende aspecten van mijn eetstoornis kon gaan aanpakken, één voor één. Ook mijn ouders en vriend zijn voor mij goede hulpverlening geweest. Mij met mijn hoofd even uit mijn eetstoornis halen en zoeken naar wat afleiding deed mij altijd erg goed. Daar ben ik ze erg dankbaar voor. Maar wat nu echt de beste hulpverlening is, daar moet denk ik iedereen persoonlijk achter komen wat voor hem/haar het beste werkt.

Hoe kijk je nu terug op je eetstoornis?

Ik kijk nu terug op mijn eetstoornis als een periode van heel veel strijd, verdriet en eenzaamheid. Maar ook een periode waarin ik erg veel heb geleerd over mijzelf als persoon. Over mijn gevoelens, gedachten maar ook mijn onzekerheden en emoties. Ik kan mij elk moment van 5 jaar geleden nog voor me halen en kan dan eigenlijk toch wel een beetje trots zijn. Trots dat mijn leven er nu toch totaal anders uit ziet en ik anders heb leren handelen bij bepaalde situaties.

Hoe sterk is het om niet te eten?

Ik denk dat het sterker is om tegen je eigen gedachten in te gaan en toch de dingen te doen die je zo bang maken. Als iemand dit mij 4 jaar geleden had gezegd, had ik diegene denk ik vierkant uitgelachen. Toch gek dat je die dingen pas na de tijd door hebt.

Hoe sterk is herstel?

Herstel is voor mij erg sterk geweest. Ik zit ondertussen in mijn examenjaar van school, wat ik anders nooit volgehouden had. Ik kan weer sporten zonder dwangmatige gedachten en krijg ik deze week de sleutel van ons nieuwe huisje samen met mijn vriend. Ik heb zoveel vertrouwen terug moeten winnen van mijn ouders. Door mijn eetstoornis loog ik veel en deed ik dingen waardoor het vertrouwen bij mijn ouders weg was. Nu ga ik gewoon samen wonen, zonder ouders en moet ik mijn eigen leven leiden. Zelf de regie in handen nemen. Dit is zoveel beter dan dagen in een kliniek, calorieën tellen en een eenzaam leven leiden.

Belangrijkste levensles?

Mijn belangrijkste levensles is dat je moet blijven geloven dat dingen beter zullen worden. Ik heb zoveel jaren gezegd dat ik niet beter zou worden en mijn leven altijd zo zou blijven, maar alles is zoveel keren beter geworden. Natuurlijk zijn er altijd nog dingen waar ik niet tevreden over ben of wat ik anders had gewild, maar wat ik niet meer anders wil, is de manier van leven wat ik nu kan. Een sociaal leven met familie, vriendinnen, meedraaien in de maatschappij en vooral weer leuke dingen kunnen doen. En ja, daar hoort lekker eten ook bij!

Ben of ken jij iemand die Mateloos Moedig is en hersteld is van een eetstoornis of ander psychisch probleem én wil je meedoen aan deze interview serie? Mail ons dan: redactie@proud2Bme.nl